Ο Γιώργος Ανδρουλάκης, δάσκαλος yoga και χορού, ανοίγει το «Spiti» του, μιλά για τις εναλλακτικές μεθόδους  άσκησης και θεραπείας που προσφέρει, αλλά και για την αξία των ωραίων ανθρώπων.

 

Τον Σεπτέμβριο άνοιξε στο κέντρο της Αθήνας το «Spiti Yoga», ένας νέος χώρος που προσφέρει μαθήματα yoga, χορού και εναλλακτικές θεραπείες, όπως βελονισμό και Thai massage. Πρόκειται για το εγχείρημα του Γιώργου Ανδρουλάκη που, αν και πολύ νέος, μετρά ήδη πολλές σπουδές, διπλώματα και εμπειρίες που τελικά συνδυάζονται αρμονικά σ’ αυτόν τον πολύ όμορφο, φιλόξενο και καλαίσθητο χώρο. Γνωρίζοντας τον Γιώργο, καταλαβαίνεις πως ο χώρος και το σκεπτικό γύρω από τη δημιουργία του αποπνέουν τη δική του γενικότερη φιλοσοφία και το πόσο φιλόξενος οικοδεσπότης είναι.

Οι επαγγελματικές του ιδιότητες είναι πολλές, γι’ αυτό και όταν του ζητώ να μου πει πώς συστήνεται συνήθως, προβληματίζεται.

«Όταν με ρωτούν με τι ασχολείσαι, νιώθω λίγο άσχημα με την έννοια ότι μου λένε “είσαι ένα φορητό spa, το κατάλαβα”. Είναι λίγο περίεργο, οπότε συνήθως λέω ή χορευτής ή δάσκαλος yoga, που είναι τα βασικά. Είμαι χορευτής, δάσκαλος χορού και yoga, κάνω Thai massage και μαθαίνω βελονισμό. Επομένως, “Γεια, είμαι ο Γιώργος” και μετά, την ιδιότητα που μπορεί να ενδιαφέρει τον καθένα. Νομίζω ότι το πιο βασικό και αντιπροσωπευτικό είναι ο χορός, γιατί ήταν το πιο σκληρό και ουσιαστικό training που έχω κάνει και με έχει βοηθήσει στο πώς αντιλαμβάνομαι τις θεραπείες, την κίνηση γενικά και τη yoga. Άλλη -πολύ βασική- ιδιότητα είναι ότι έχω κάνει ψυχοθεραπεία και έχω ολοκληρώσει μετά από 8 χρόνια. Αυτό κι αν είναι πολύ βασικό ως ιδιότητα ανθρώπου, στο πώς επικοινωνείς, σε πάρα πολλά», λέει γελώντας κι έχει απόλυτο δίκιο.

Όλα όσα ήρθαν στη συνέχεια, λοιπόν, είχαν ως αρχή το χορό και μου εξηγεί πώς προέκυψε αυτή η αλληλουχία εξέλιξης και σπουδών.

«Ήμουν στην Κρατική Σχολή Χορού. Έχει προπαρασκευαστικό στάδιο ενός χρόνου, κατά τη διάρκεια του οποίου σου λένε ότι έχεις ταλέντο, αλλά δεν έχεις τεχνική. Δουλεύουμε έναν χρόνo. Aν τα καταφέρεις, ξαναδίνεις και περνάς. Aν δεν τα καταφέρεις, δεν περνάς. Μπαίνει, λοιπόν, μια καθηγήτρια μέσα και μου λέει “είσαι για να φεύγεις το Σεπτέμβρη, το ξέρεις;”, λέω “τι εννοείτε;”. Μου λέει “είσαι πάρα πολύ δύσκαμπτος, σε τραβάω από ‘δω, σε τραβάω από ‘κει, δεν γίνεται τίποτα, κάνε κάτι, yoga, pilates, κάτι” και φεύγει. Εγώ από το χωριό τώρα, ποια yoga και ποιο pilates, με το ζόρι θυμόμουν τι μου είπε. Πιάνω ένα φίλο χορευτή, του λέω “με διώχνουν από την Κρατική, τι να κάνω, μου είπαν να κάνω yoga”. Έτσι, βιντεοσκοπούμε ένα μάθημα -μια πρακτική δηλαδή. Το έβλεπα στο βίντεο και το έκανα. Πωρώθηκα. Έκανα ένα δίωρο το πρωί, ένα το βράδυ κι άλλαξε το σώμα μου σε τρεις μήνες. Στην Κρατική έπαθαν σοκ, δεν το πίστευαν, σε σημείο που στη σχολή της yoga έλεγαν “μην τον κοιτάτε, αυτός είναι χορευτής γι’ αυτό είναι τόσο ευλύγιστος”».

«Αυτό έφερε τη yoga. Κάπως έτσι, ξεκίνησα να διδάσκω και μ’ άρεσε πιο πολύ που μοιράζεσαι κάτι με τους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι η νοοτροπία του “ήρθα να με δείτε”. Ούτε ίντριγκες από πίσω, γιατί οι χορευτές έχουν ένα τρίμηνο αλληλοσπαραγμού, ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου και μετά βγαίνουμε κύριοι στην παράσταση. Μετά, σκεφτόμουν ότι έχω μεν κάτι να κρατάει το σώμα σε καλή κατάσταση και να το προστατεύει, έχω κάτι που μπορεί να εκφραστεί, άρα τι μου λείπει; Θεραπεία. Τι είναι πιο σχετικό που φαίνεται ενδιαφέρον; Το Thai massage. Πάμε και μια Ταϊλάνδη. Η επόμενη σκέψη ήταν αν κάποιος έχει πρόβλημα με εσωτερικά όργανα; Κάνε και βελονισμό που έχει να κάνει με συκώτι, πνεύμονες. Μ’ αρέσει και η κινέζικη ιατρική, γιατί μου ταιριάζει η θεώρησή της. Οπότε το ένα έφερε το άλλο. Είπα κάποια στιγμή -επειδή δεν έχω σταματήσει- φέτος δεν έχει άλλη σπουδή, μόνο κανένα σεμινάριο, γιατί δεν έχω καταλάβει και τι έχω μάθει. Κάνω δύο χρόνια βελονισμό και δεν αναλαμβάνω, γιατί αν δεν κάτσω να διαβάσω, να τα αφομοιώσω, να κάνω και λίγο πρακτική σε πέντε δικούς μου ανθρώπους, δεν γίνεται. Κι είναι κρίμα, γιατί έχω πολλή πληροφορία, ακόμη κι απ’ τη σχολή της yoga το 2010, που δεν την έχω επεξεργαστεί».

Αναρωτιέμαι αν καθένα από αυτά του προσφέρει και κάτι διαφορετικό, αλλά η ουσία για εκείνον είναι η σύνδεση όλων σε μια κοινή βάση.

«Έχω μια αίσθηση ότι μπορώ να βοηθήσω, να είμαι χρήσιμος. Έχω κάτι να μοιραστώ που είναι πολύ αξιόλογο. Με ενδιαφέρει να κάνω ένα σεμινάριο, να πάρω μια έξτρα πληροφορία και νιώθω ωραία, ότι κάτι έμαθα, κάτι που δεν είχα σκεφτεί και τώρα βγάζει νόημα. Όταν είσαι χορευτής μαθαίνεις τόσο καλά πώς λειτουργεί το σώμα σου, πώς να το χρησιμοποιείς, πώς να μην ξοδεύεις πολλή ενέργεια, τι να φας, πώς να προστατευτείς, γιατί τραυματίστηκες, τι πρέπει να κάνεις για να μην τραυματιστείς… Επομένως, έχεις πολλή πληροφορία που αποτελεί μία πολύ καλή βάση για οτιδήποτε κάνεις μετά. Όταν πας να κάνεις Thai massage στον άλλον ή να διορθώσεις κάτι στη yoga, έχεις δουλέψει πολύ το κιναισθητικό σου κομμάτι, οπότε αντιλαμβάνεσαι το σώμα του άλλου και πώς να το οδηγήσεις, πώς να κάνεις κάτι μ’ αυτό, οπότε είναι πολύ καλό ως βάση».

Η διδασκαλία τον γοητεύει, γιατί του δίνει τη ζεστασιά που θέλει να δημιουργείται σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο.

«Αισθάνεσαι ότι υπάρχει μια ομάδα που -ανεξάρτητα από το αν την οδηγείς εσύ- είναι μια ομάδα ανθρώπων που μοιράζονται κάτι. Τελικά, έχω παρατηρήσει, τουλάχιστον στα γκρουπ μου, ότι νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Είναι πολύ ενδιαφέρον και βλέπεις ότι κάποιος έχει δύσκολη καθημερινότητα, με τον προβληματισμό του, το άγχος του, κάποιον συνέχεια πάνω απ’ το κεφάλι του, που όμως έρχεται και κάνει κάτι για τον εαυτό του. Περνάει καλά και νιώθεις ότι οφείλεται σ’ εσένα ένα μέρος αυτού. Ενδεχομένως κάνεις κάτι καλά. Έχει πολύ ωραίο feedback – το τι παίρνεις απ’ τον κόσμο».

Κάπως έτσι φτάνουμε στο «Spiti Yoga» και τη φιλοσοφία του.

«Ήθελα ο χώρος να δίνει την αίσθηση του σπιτιού. Το ονόμασα έτσι, πρώτον, ως λογοπαίγνιο. Δηλαδή: Πού κάνεις yoga; Στο Spiti. Πού είσαι; Στο Spiti. Αντίστοιχα και με τον κόσμο: Πού πας; Στο Spiti. Τώρα έχουμε πάει στο άλλο άκρο, με παίρνουν τηλέφωνο, λέω ότι είμαι στο σπίτι και με ρωτούν σε ποιο. Και λέμε σπίτι-σπίτι ή Spiti Yoga; Κάτι άλλο που μ’ άρεσε και γι’ αυτό το έκανα, είναι ότι ο κόσμος μαζεύεται και δημιουργεί ομάδα. Μ’ άρεσε σαν αίσθηση, σαν να φιλοξενώ τον κόσμο που έρχεται, να νιώθει ότι είναι σπίτι του. Έχεις μια ώρα κενό, δεν έχεις τι να κάνεις, μπορείς να έρθεις στον καναπέ, να φτιάξεις τον καφέ σου και να περιμένεις να τελειώσει το μάθημα.

Μ’ αρέσει γενικότερα η αίσθηση να είναι άνετα και ζεστά. Και μου λείπει αυτό. Έχω διδάξει σε πολλά στούντιο που ο κόσμος δεν ξέρει ο ένας τον άλλο. Κάνουμε yoga, μετά τελειώνει, φεύγουμε… Για μένα, μάλλον επειδή είμαι από χωριό, τα πράγματα είναι πάντα πιο προσωπικά. Μπορεί για ένα διάστημα να μη θυμάμαι το όνομα κάθε μαθητή και μπορεί να είναι και τρίμηνο. Αλλά με νοιάζει προσωπικά τι παίρνει ο καθένας, τι καταλαβαίνει απ’ αυτό, σε τι επίπεδο μπορεί να τον βοηθάει. Μου έκανε κάπως σπιτίσιο όλο αυτό. Μ’ αρέσει ακόμη κι η ιδέα να τελειώσουμε το πρωινό μάθημα και να φτιάξουμε πρωινό να φάμε όλοι μαζί. Να είναι και λίγο φροντιστικό – γιατί είναι φροντιστικό αυτό που κάνω έτσι κι αλλιώς. Ενώ δεν ασχολούμαι πολύ με το φιλοσοφικό κομμάτι -ασχολούμαι με το τί κάνει σωματικά, που έχει μεν ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο, αλλά ασχολούμαι πιο πολύ με το σώμα- αισθάνομαι ότι έχει μια ζεστασιά αυτό που κάνω. Δεν ήρθες να χτυπηθείς στο γυμναστήριο μεταξύ αγνώστων».

«Μ’ άρεσε πολύ η ιδέα να μπαίνεις και να νιώθεις λίγο σπίτι, ότι είσαι τόσο «κομμάτια» και δεν πειράζει να ξαπλώσεις στο κρεβάτι μέχρι να ξεκινήσει το μάθημα. Είσαι μ’ ένα φίλο σου και θέλει να ‘ρθει για yoga, αλλά δεν έχει φόρμα. Ωραία, ελάτε, δεν πειράζει. Έχουμε thai παντελόνια, έχω τα ρούχα μου εδώ, μια πετσέτα να κάνεις ένα ντους μετά αν χρειάζεται – καλό είναι να φέρνει τη δική του, βέβαια. Σαν να έρθει κάποιος στο σπίτι μου και παρεμπιπτόντως θα κάνουμε και άσκηση. Έτσι το βλέπω. Για μένα η άσκηση είναι ένα μέρος από αυτό που συμβαίνει, το πιο σημαντικό είναι να μαζευτεί ο κόσμος, να γίνει παρέα. Ένα από τα πράγματα που ανυπομονώ να γίνουν στο χώρο είναι οι μαραθώνιοι ταινιών. Σάββατο βράδυ να μαζευτούμε εδώ, να δούμε μια σειρά ταινιών, να μαζευτούμε μια Κυριακή να φάμε όλοι μαζί, να γνωριζόμαστε».

Μέσα σ’ αυτό το σπιτικό κλίμα περιλαμβάνονται και όσα προσφέρει το «Spiti» με βασικότατη τη λεμονάδα της Γωγώς Δαβανέλου που έχει βοηθήσει αφάνταστα στην προετοιμασία, όπως επισημαίνει πολλάκις και με ενθουσιασμό ο Γιώργος.

«Αρχικά, να πω ότι μπορεί να προσφέρει σπιτική λεμονάδα από τη Γωγώ. Δεν έχουμε πάντα, αλλά συνήθως έχουμε. Επίσης, προσφέρει καφέ, τσάι, έχει ένα ψυγείο ανοιχτό με φρούτα, έχει δημητριακά -βασικές παροχές του χώρου. Όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι, προσφέρει διάφορα είδη yoga, hatha, aerial, acro, restorative, διάφορα είδη χορού, street jazz, high heels, σύγχρονο και swing.Ευελπιστώ άμεσα να μπει κι ένα μάθημα Tai Chi, που ανακατεύει και την κινέζικη ιατρική με την άσκηση κι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αυτό δεν είναι μόδα, δεν ξέρω αν θα τραβήξει κόσμο, αλλά αν με παίρνει να το πληρώσω, θα το κάνω για μένα».

Μιας και αναφέρθηκε στη μόδα, μήπως τελικά το αυξημένο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα είδη άσκησης εμπίπτει σ’ αυτή την κατηγορία;

«Για μένα δεν έχει σημασία γιατί επιλέγει ο κόσμος να ασχοληθεί με τη yoga.Πας σ’ ένα εστιατόριο επειδή είναι in ή έχει καλό φαγητό ή πας και δοκιμάζεις. Σ’ αρέσει, δε σ’ αρέσει. Θεωρώ εν μέρει ότι η στροφή τόσου κόσμου σ’ αυτό είναι λόγω μόδας -που έρχεται και φεύγει. Κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν, αλλά παρόλα αυτά εμπιστεύομαι πάρα πολύ το αντικείμενο, οπότε ο λόγος για τον οποίο ήρθες δεν με νοιάζει. Μπορεί να ήρθες για να κάνεις ωραία οπίσθια, για να αδυνατίσεις ή για να βρεις νόημα στη ζωή σου (δεν θα βρεις, πιο εύκολα θ’ αδυνατίσεις). Το σύστημα, η τεχνική από μόνη της, κάπως δουλεύει και σου δίνει ό,τι μπορεί να προσφέρει, ανεξάρτητα από το τι ήρθες εσύ να πάρεις. Είναι όπως όταν βλέπεις έναν ωραίο τύπο και βγαίνετε ραντεβού. Εσύ μπορεί να φαντασιώνεσαι διάφορα, μπορεί να έχεις το δικό σου λόγο που έχεις βγει μαζί του. Τελικά, αυτός μπορεί να έχει κάτι να σου προσφέρει. Αν αυτό είναι καλό, μένεις. Μ’ αυτή την έννοια δεν μ’ απασχολεί αν είναι η μόδα που σ’ έφερε ή αν ήρθες για να δεις το Spiti ή εμένα. Ήρθες, κάνουμε αυτό, το κάνουμε καλά, σ’ αρέσει, μένεις».

Έχοντας απέναντί μου έναν άνθρωπο που έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με τις εναλλακτικές μεθόδους άσκησης και θεραπείας, αναρωτιέμαι αν μέσω αυτών μπορεί κάποιος να βρει την ισορροπία του.

«Πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ απλό να βρεις την ισορροπία, αλλά για κάποιο λόγο είμαστε τόσο περίεργοι άνθρωποι που δεν μπορούμε να δούμε ότι στη ζωή μας τα πράγματα είναι απλά. Στην καθημερινότητά μας δεν μπορούμε να το κάνουμε και το πιο απλό γίνεται τεράστιο, οπότε πιστεύω ότι, ενώ είναι απλό, γίνεται πάρα πολύ δύσκολο. Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ανισόρροπο άνθρωπο, αλλά ένα mantra, μια προσευχή που ασπάζομαι πολύ, είναι το serenity prayer που έχουν οι αλκοολικοί, λέει «δώσε μου την ψυχραιμία να αποδεχτώ αυτό που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάξω αυτό που μπορώ και τη σοφία να μπορώ να ξεχωρίσω αυτά τα δύο». Εκεί νομίζω ότι είναι η ισορροπία σε κάθε άνθρωπο και δεν έχει σημασία αν είναι yoga, zumba ή αν καλλιεργείς ντομάτες. Πραγματικά δεν έχει σημασία, αν ο στόχος σου είναι να παρατηρείς και να βελτιώνεις αυτό που έχεις. Πάντα επιδέχεται βελτίωση. Τώρα το πού ισορροπεί, θα μας το πει ο Δαλάι Λάμα. Συνήθως, ισορροπούμε μέσα απ’ τα άκρα: το παρατράβηξα, το παραπρόσεξα και κάπου στη μέση είμαι ασφαλής».

Ένα τόσο νέο εγχείρημα δημιουργεί άγχη αλλά και νέα σχέδια διαρκώς. Ο Γιώργος ελπίζει να μην τον απογοητεύσει η τολμηρή του κίνηση και το αποτέλεσμα να τον δικαιώσει.

«Ελπίζω να μην έχω κάνει βλακεία με τις τιμές, γιατί όταν κανόνιζα προγράμματα, τιμές κλπ σκέφτηκα τι κόσμο θέλω να βλέπω εγώ στο μάθημα.Ποιος είναι ο κόσμος που μ’ ενδιαφέρει, που έχω κάτι να μοιραστώ, σε επίπεδο καθημερινότητας, σε φιλικό επίπεδο και συνειδητοποιώ ότι το budget του κόσμου είναι περίπου αυτό. Αυτό που είναι λίγο για ένα στούντιο yoga, είναι πολύ γι’ αυτόν. Αν έχω κάνει λάθος και δεν βγαίνει, έχω κάνει βλακεία, θα δω. Το πρώτο πλάνο είναι να βγαίνουν τα έξοδα του χώρου, γιατί είναι αρκετά που δεν είχα υπολογίσει. Είμαι αισιόδοξος. Να πάει καλά ο χώρος, να δημιουργείται μια κοινότητα στο χώρο -κι αυτό με κάποια επιφύλαξη, γιατί ποιος είμαι εγώ να φτιάξω community- αλλά έναν χώρο που μπορεί να αγκαλιάσει τον κόσμο και τη διαφορετικότητα καθενός, να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, οπότε να θέλουμε να δούμε ο ένας τον άλλο. Έχουμε και ρακή στο χώρο – πατέρας Κρητικός, καταλαβαίνεις. Να λειτουργεί και οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο, που σημαίνει ότι ενδιαφέρονται και για μένα και για τον χώρο. Αυτό ελπίζω να δημιουργηθεί, αλλά θα πάρει χρόνο μέχρι να γνωριστούμε. Επίσης, με εξαίρεση το Thai Chi που έρχεται, έχει στον χώρο ό,τι θα ήθελα να κάνω σαν θεραπεία, σαν γυμναστική και φαντάζομαι ότι είναι ένας χώρος που μπορεί να καλύψει πολλών ανθρώπων τις ανάγκες. Παρασκευή βράδυ, για παράδειγμα, πάμε για μάθημα lindy hop, μετά για ποτό και συνεχίζουμε να χορεύουμε. Να δημιουργηθεί μια ωραία παρέα, να περνάμε καλά και μέσα από αυτό να φροντίζουμε το σύστημά μας κι ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Δηλαδή, μην έρθεις μωρέ, αλλά να νοιάζεσαι λίγο».

Κι έτσι, γεννήθηκε μια πολύ ωραία ιδέα, το «Soreos Project», με το οποίο έχει ενθουσιαστεί, και μάλλον το ίδιο θα συμβεί σε όσους γίνουν αποδέκτες του.

«Κάθε μαθητής του χώρου έχει μια “Soreos” κάρτα. Αποστολή του είναι να βρει μέσα στον μήνα ωραίο άνθρωπο στο δρόμο και το ωραίος δεν σημαίνει να είσαι μοντέλο, αλλά να έχεις ωραίο χαμόγελο, ωραία ενέργεια, ωραία μάτια, ωραία οπίσθια (γιατί όχι;), ωραίο στιλ και να του δώσει την κάρτα κι αυτός θα έχει μια δωρεάν εβδομάδα μαθημάτων στο Spiti. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό να λέμε τα ωραία στους άλλους. Είχα πρόσφατα ένα μάθημα στο Ψυχικό, όπου έρχονται και δυο-τρεις φίλες. Τελειώνει το μάθημα και είμαστε τέσσερα άτομα που συζητάμε πόσο ωραία ήταν αυτή η κυρία στο μάθημα. Πάρα πολύ όμορφη, που λες αν είσαι έτσι στα 50 σου, στα νιάτα σου έκαναν ουρά. Στο επόμενο μάθημα είναι πάλι αυτή, μια πολύ ταπεινή, πανέμορφη γυναίκα και της λέω “να ξέρεις, σε συζητούσαμε τέσσερα άτομα και λέγαμε πόσο όμορφη είσαι” και βάζει τα κλάματα. Γιατί κανείς δεν της λέει ότι είναι όμορφη. Το λέμε πίσω της αλλά όχι στην ίδια. Φεύγουμε όλοι και λέμε “μα τι καλό παιδί ο τάδε” και δεν το λέμε ο ένας στον άλλο, που σίγουρα έχει τις ανασφάλειές του και σίγουρα έχει ανάγκη να το ακούσει: “είσαι ωραίος”. Ε, κι επειδή γράφω με greeklish, είπαμε να κάνουμε ένα project που να λέγεται “Soreos” και θα υπάρχει αντίστοιχη κάρτα.

Ελπίζω να δουλέψει. Φυσικά και είναι διαφήμιση, αλλά με ενδιαφέρει να βγεις στο δρόμο, να κοιτάξεις γύρω σου, να μην είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου. Κοίτα λίγο τι “παίζει” και φλέρταρε ή μη φλερτάρεις, αλλά δες τι ωραίο υπάρχει, π.χ. ο φούρναρης που σου ‘δωσε το ψωμί. Υπάρχουν ωραία πράγματα. Απλώς είμαστε τόσο πιεσμένοι, τόσο αγχωμένοι, που το ξεχνάμε κι είναι ωραίο και σαν ανταλλαγή. Φαντάσου να περπατάς στο δρόμο και να ‘ρθει κάποιος να σου πει “σ’ ωραίος, φίλε”κι ας μην έρθεις ποτέ για μάθημα, ας μη σ’ ενδιαφέρει, ας κάνεις το δωρεάν κι ας μην ξανάρθεις. Αλλά, αυτό ως ενέργεια να “παίζει”, ευελπιστώ κάποια στιγμή -αν δω ότι δουλεύει- να ανοιχτεί ευρέως το project, “Soreos Athens”. Για παράδειγμα, σ’ ένα καφέ, έχεις δωρεάν καφέ, γιατί είσαι ωραίος. Γι’ αυτό ανυπομονώ να δω πώς θα είναι κι ελπίζω να μην παρεξηγηθεί, γιατί έχω ενθουσιαστεί με το project».

[DIDÉE MAGAZINE 11.10.2015 / Συνέντευξη Παναγιώτα Κοντοδήμα / Φωτογραφίες Ιωσήφ Αλεξιάδης / http://didee.gr/2015/10/11/ena-spiti-gia-yoga-ke-spitiki-lemonada-sti-leocharous/]